شناسایی خطرات و ارزیابی ریسک به روش FMEA، متدلوژی است که به سازمان‌ها اجازه میدهد تا درطول مراحل طراحی و ساخت محصولات مختلف، با تعیین تمام خرابی‌های ممکن فرآیند طراحی و تولید، احتمال شکست را پیش‌بینی کنند.
FMEA چیست؟
استاندارد FMEA در دهه ۱۹۵۰ توسعه یافته است، و یکی از اولین روشهای بهبود قابلیت اطمینان ساختاری میباشد. امروزه نیز، همچنان به عنوان یک روش بسیار موثر در کاهش احتمال شکست کاربرد دارد.
این استاندارد بین‌المللی به تفسیر حالتهای شکست (خرابی) و تحلیل اثرات (Failure Mode and Effects Analysis – FMEA) و حالتهای شکست و تحلیل اثرات و شرایط بحرانی (Failure Mode, Effects and Criticality Analysis – FMECA) میپردازد.
نسخه جدید این استاندارد، نسخه قبلی را که در سال 1985 منتشر شده بود لغو و جایگزین آن شده و به عبارتی یک بازبینی فنی را به عمل آورده‌است.
تغییرات اساسی که ورژن جدید نسبت به ورژن قبلی ایجاد کرده است، عبارت‌اند از:
– معرفی اثرات حالت های خرابی و مفاهیم حالت های بحرانی
– گنجاندن روشهایی که به طور گسترده در صنعت خودروسازی استفاده می شود
– افزودن منابع و روابط به دیگر روشهای تجزیه و تحلیل حالتهای خرابی
– اضافه شدن نمونه های جدید
– ارائه راهنماهایی از مزایا و معایب روشهای مختلف FMEA
هدف از شناسایی خطرات و ارزیابی ریسک به روش FMEA چیست؟
در واقع، حالات خرابی حالت‌هایی هستند که ممکن است یک فرآیند در آن‌ها شکست بخورد. اثرات آن راه‌هایی هستند که این شکست‌ها می‌توانند منجر به ضایعات، نقص و یا پیامدهای مضر برای مشتری شوند. حالات خرابی و تحلیل اثرات برای شناسایی، اولویت‌بندی و محدود کردن این حالتهای شکست طراحی شده‌است.
لذا، هدف از شناسایی خطرات و ارزیابی ریسک به روش FMEA شامل موارد زیر میباشد:
– ارتقا سطح کیفیت و درجه اطمینان محصولات تولید شده
– کاهش هزینه های ناشی از کالاهای معیوب و یا محصولات خراب شده
– فراهم کردن رویه‌های لازم برای انجام تجزیه و تحلیل‌ها به صورت گام به گام
– شناسایی شرایط مناسب، فرضیات، اقدامات بحرانی، حالتهای شکست
– آشنایی با اصول اولیه
– و غیره